Oef!
Ik weet niet hoe het jullie vergaan is eind januari, begin februari maar hier was het op z'n zachtst gezegd nogal intens en pittig. Nouja eigenlijk was dat het het hele jaar al, maar daar hebben het over gehad he….
Ik hoor het van veel mensen. In het begin van het jaar leken allerlei ‘dingen’ en spanningen zich in rap tempo op te bouwen, vaak op een niet al te prettige of zachtzinnige wijzen. Om eind januari, begin februari te leiden tot best radicale veranderingen of zelfs complete omslagen in situaties die al langer gaande zijn. Heftig loslaten, al dan niet vrijwillig. Pijn, verdriet en andere oude stukken ‘moesten’ er opeens uit, zo van nu is het klaar en ben ik er klaar voor om verder te gaan. Besluiten die al langer in de lucht hingen waarvan opeens de knoop doorgehakt wordt. Verhuizingen, ontslag en andere zaken die iemands leven aardig op zn kop zet en waarvan je voelt dat het goed is, maar wat je wel tijd kost om je balans te hervinden.
Zo was er hier voor mijn vader opeens een plekje in de verzorging, op een fijne kleinschalige locatie. Het was nodig (dementie)… maar doet wel flink AU!! En tegelijk komt er zo overweldigend veel op je af dat je het maar amper bij kunt benen, ook wat het met jou als dochter en belangrijkste steun en toeverlaat doet. Ik moest echt mijn balans weer hervinden, en nu eigenlijk nog. Enerzijds geeft het rust, ruimte en vooral ook een gerust gevoel, want als mantelzorger lag er toch wel heel veel zorg op mijn schouders en maakte ik me best veel zorgen om hem. Maar eigenlijk is daar ook nog niet echt de tijd en ruimte voor met alles wat nog moet gebeuren. En mijn kleine assistente Triskel en ik moeten ook nog erg wennen aan het hondje van mijn vader dat nu ook hier woont… en zij net zo goed aan een nieuw huisje, stief-baasje en dat delen met een huiskat en vooral het missen van haar lieve baasje waar ze mee vergroeid was. Het voelt allemaal nog een beetje als een onwerkelijke, wazig soort roes van vermoeidheid, loslaten, her-balanceren en wennen ofzo, en tegelijk geleefd worden door alles wat nog moet gebeuren. Het voelt ook allemaal nog niet echt geland ofzo. Dan is het best comfortabel om bv facebook en blog nog maar even te laten voor wat het is, en te denken doe ik morgen wel… Voor je het weet ben je dan een week verder 😉 Maar ook al heb ik niet zo veel zin en fut, ik voel ook dat het tijd is om mezelf uit mn coconnetje te duwen en uit te reiken…. Mijn vleugeltjes mogen drogen om straks weer op te kunnen stijgen en te overzien wat het met mij en mijn groei gedaan heeft, want ook dat is niet mis voel en zie ik al....
Het lijkt wel of 2023 het jaar is van de radicale ommekeer. Heftig en emotioneel, maar je voelt dat de uitkomst moed geeft om het door te zetten. Waardoor er wel en soort van positieve drive in een laagje onder zit
Herkenbaar?
💜Vivianne Medium- & Energetisch Therapeut